Blogia
WebLog de Fernando Fraga

Doctorado

Esto se acabó

Se terminó, sí señor.

Después de un buen lote de años con parón incluido, esto está cerrado y publicado.

En la USC:

http://hdl.handle.net/10347/9831

En el Teseo:

https://www.educacion.gob.es/teseo/mostrarRef.do?ref=1067799

 

Como indicaba el día de la defensa:

Me encuentro ante el final de una etapa, un largo camino iniciado en el año 2004 que comienza con los estudios de Doctorado finalizados en un primer momento con la presentación de un Trabajo de Investigación Tutelado. En este trabajo se sentaron las bases de la Tesis que me encuentro defendiendo. El estudio de las propuestas del período de docencia me abrieron la posibilidad de descubrir diferentes ámbitos de investigación y desarrollo que me ayudaron a comprender mejor mi propia realidad profesional y sentar las bases para un trabajo de investigación propio. Lo curioso es que este trabajo, además de ayudarme a centrar la deriva en mis inicios, también me ayudaba a canalizar mis inquietudes profesionales mejorando los referentes, profundizando en las razones de las tomas de decisión, ayudándome a adquirir una seguridad en mi trabajo diario con el alumnado de Ed. Primaria que sin lugar a dudas ningún otro ámbito me ha ofrecido. Precisamente esta posibilidad de avanzar en dos terrenos que no siempre van de la mano como son la investigación y la docencia, se ha convertido en un situación que no podría obviar. El avance en los estudios de investigación no sólo ayuda en la resolución de determinadas problemáticas sino que se convierten en un poderoso motor de desarrollo profesional que cuestionan el trabajo diario y ofrecen sólidos puntos de avance. La combinación de estas dos realidades ha sido en algunos momentos difícil, sobre todo por cuestiones relacionadas con los tiempos y los ritmos, muy distintos entre la escuela y la universidad, pero también enriquecedora.

Y con esto también damos cierre a este blog. Ahora toca pelear en la jungla de las acreditaciones, publicaciones, JCR, impactos variados, artículos proyecto de investigación y demás historias.

Para finalizar quisiera dar las gracias: a Adriana por ayudarme a crecer y a Bea por apoyarme siempre en este proyecto. También a Almu y Ana, que el día de la defensa ahí estuvieron con la organización y aguantando los ensayos previos.

Finalizando una etapa

Finalizando una etapa

Después de tanto tiempo he pensado que sería bueno recuperar mi Blog. Le vengo dando vueltas una temporada, ¿escribo o simplemente paso? ¿sigo dando cuentas del proceso o me callo para siempre? Sí, tengo Facebook por la cuestión social, un Twitter por eso de los congresos al que no hago mucho caso en el día a día y poco más. Por momentos te vuelves espectador y prefieres quedarte así, callado, en un segundo plano.

Pero el Blog sigue ahí, soportado por la publicidad de Blogia que me pone enfermo y que es necesaria para que esto se sostenga. Porque esto cuesta dinero y de algún sitio tiene que salir. La idea del "gratis total" de la Web 2.0 que no soporto, simplemente porque no es así: porque te chupas publicidad, intromisiones en tu vida (ya sea por correo electronico u otra), porque no me gusta que nadie controle mi navegación por internet, mis gustos, mis acciones, mis rutinas, mi localizacion en el móvil android... mi vida.Es lo que hay, y no seas muy crítico públicamente porque no se entiende. ¿Web 2.0? ¡¡Cuál es el problema!! Y ya no digamos en Educación. Creo que la situación es deplorable, sólo pensamos en lo que se ve, los aparatos como dice Adriana, y no en los procesos, en donde se soporta el trabajo de profesores y alumnos, en muchos casos en manos de la Web más agresiva. En otro aporte comentaré algo sobre esos pasitos, quizás ingenuos, que uno da pensando en hacerse algo más independiente.

Ya tengo la Tesis presentada, y no es sin tiempo. En Septiembre ha quedado entregada en el Departamento de Didáctica y Organización Escolar de la USC: Procesos de construcción de creencias sobre Tecnología Educativa: estudio de casos en la formacion inicial de Mestros de Ed. Primaria. Y ahí va parte de mi vida, porque son muchos años de trabajo, de idas y venidas, de altos y bajos. Después de un tiempo con todo parado, estando a punto de tirar todo por la borda, viene la recuperación del trabajo, la actualización de la bibliografía y de la documentación (porque todo queda obsoleto), la normalización de un horario en el que se hace difícil combinar sin que ningún aspecto quede tocado. Porque siempre hay algo que se resiente cuando focalizas en exceso en un punto. Bea sabe mucho de esto y si no estuviera ahí sería imposible, y más con dos niños que te requieren pero que te lo dan todo.

Me queda una sensación extraña del ¿y ahora qué? Sigo vinculado al Grupo de Investigación, a un proyecto, a cosas que van surgiendo, pero ya no habrá una matrícula universitaria, una fantástica tarjeta que te permite en el doctorado acceder a todo fondo bibliográfico con margen real para su lectura, y sin problemas de cantidades. Ya no tendré ese trabajo en el que piensas a diario y del que te tiras de los pelos por no avanzar esta semana.

Toca un replanteo.

De vacaciones

¿Se acuerdan de la cancioncilla? "Vacaciones... Santillana"

Pues por aquí, trabajando un poquito en la tesis, que tampoco hace daño, leyendo y revisando bibliografía (algo así como la gasolina para el motor), visitando la playa a horas respetables por la niña, trabajando el jardín a ratitos y preparando para el cesped en septiembre, comiendo a reventar con la familia y los que nos visitan por vacaciones (Marcos y Axelle nos visitan en su coche nuevo!!!)... Y es curioso: es la primera vez desde el 98, que empecé el trabajo como profe de primaria, que empiezo unas vacaciones tranquilo, sin ganas de mandar todo a la porra y esas cosas. ¡¡¡Menudos bajones que me daban la primera semana de vacaciones!!!

En el documento empiezo a tener todo un poco más atado: quizás un espejo de como me encuentro aunque todavía me queda mucho por hacer. Y para esto no me ha quedado más remedio que cortar, hacer de nuevo sitio. Mi mente no es multitarea, quizás he sido un poco ingenuo al pensar que podía con todo en paralelo sin que me afectara.

Pero hay que ser sincero con uno mismo: estos dos últimos años han estado plagados de acontecimientos personales que son suficientes como para justificar el colapso.

Y lo siento, querido "diario esporádico". Iba a dar explicaciones de mi paso por la docencia universitaria, la experiencias en el mundo de la investigación... pero no, no voy a dar muchas explicaciones. Uno a veces siente la necesidad de guardarse algo en su interior y no ponerlo ahí todo ¿no les parece?

Mmm... esto me gusta

Me encantan, como dice Alfonso, esos reportajes "conspirativos", que te hacen dudar de todo lo que te rodea. Para colmo Zeitgest, ahí me quede pegado. Pero centremos el tema. "The Corporation" es genial en ese sentido: desentraña los mecanismos de las corporaciones para expandirse, sobrevivir, influir en los clientes... (a todo esto, querido padre, Unisys está en la lista de corporaciones multadas) Pero también en los niños, futuros consumidores (o también consumidores a pequeña escala), que sin duda mueven mucho, mucho dinero. Del reportaje, para su visionado, a apañarse con la mula y esas cosas, aunque en Youtube también está a capítulos.

 

Lo que más me gustó fue el aporte de Susan Linn. ¡¡¡Qué mujer tan interesante!!!Sus reflexiones son un soplo de aire fresco y me permiten indagar, hacer conexiones con muchos de mis intereses actuales. Sus libros están en Amazon (Bea, apunta para un próximo regalito...) pero también podemos verla a través de fora.tv

http://fora.tv/2008/06/05/Susan_Linn_The_Case_for_Make_Believe

 

Fora.tv,  genial: te inicias con la identificación de facebook, descargas las conferencias sin problemas, tienes un poco de todo... Pero también Ted.com tiene buena pinta. Parece que estas páginas están orientadas para un público más "selecto".

 

 

El problema de los formatos y una Tesis (2)

El problema de los formatos y una Tesis (2)

 

Lo tengo pendiente desde hace unos días. El cambio de Endnote a otra "cosa" que me ayude con la gestión bibliográfica. Es lo que tengo pendiente en el trabajo diario con la Tesis.

Busco alternativas libres, no nos andemos con chiquitas.

Me encuentro con dos posibles que me gustan: Bibus y Zotero. De la primera, decir que soporta la exportación en formato APA sin problema, de la segunda, pues que ahora está de moda, parece que no se habla de otra cosa. Bibus me gusta por ser independiente, y Zotero no tanto porque precisamente depende del navegador. ¿Puede ser un problema a la larga? Supongo que dependerá de la fortaleza del proyecto y la capacidad para adaptarse a las nuevas versiones de Firefox, el navegador del que depende su uso. Para empezar, desde la lista de complementos de Firefox no se puede instalar en la versión 3.6, te dice directamenteEste complemento es para versiones antiguas de Firefox”. Desde la web del proyecto no hay problema. ¿Alguna razón para que no esté actualizado en Firefox?

El problema: sacar la bibliografía de Endnote en un formato compatible. Buscando por la red localizo el formato RefMan (RIS) como el mejor candidato. Para habilitarlo desde Endnote tenemos que instalar en la carpeta Styles de la instalación todo el contenido de un archivo de formatos que tenemos en la web del software.

Con su instalación la importación es simple, los campos se actualizan sin problema y podemos seguir trabajando con el nuevo software de gestión.

Pero… no me fío de Zotero, depender de Firefox como complemento no me ofrece la tranquilidad de un software independiente,  el formato de exportación Zotero RDF no lo puedo usar con otros programas, seguiré con el RIS.

 

El problema de los formatos y una Tesis

El problema de los formatos y una Tesis

¡¡¡Cómo pasa el tiempo!!! El primer documento en el que con el que estoy trabajando actualmente en la Tesis tiene ya unos 5 añitos (empecé la escritura en el 2004). En este tiempo las cosas han cambiado. Los estándares para los procesadores de texto se están imponiendo, con toda lógica, a los propietarios con independencia del sistema operativo o de las preferencias personales de software.

No voy a dar la lata con eso de las ventajas de software libre, pero sí con la necesidad de ser estratégicos en la selección de los formatos. A la larga se pagan las consecuencias: yo mismo lo estoy viviendo estas semanas.

Parto de un formato de Word y le añado un software de gestión bibliográfica, en este caso Endnote con su sistema de archivado propio. El acceso a este programa es gracias al Grupo de Investigación Stellae  y de las inquietudes de Adriana que gestiona la compra de la licencia. En su momento quizás, no lo consulté, una de las pocas opciones que habría de pago para gestionar bibliografía. Una necesidad imperiosa cuando estás trabajando por centenas las referencias, cuando tienes unos estilos para insertar la bibliografía (en este caso APA) o cuando las fuentes documentales requieren la explicitación de datos que en un primer momento a cualquiera se le pueden pasar.

Ahora viene el problema: la inserción de una citación se hace a través de un pequeño plugin para Word (siempre en Windows, en Linux lo solventé con Crossover. El texto se vuelve más complejo a medida que avanzo en la escritura e inexplicablemente, ignoro las razones, cada vez más inestable. Por otra parte mi deseo es liberarme de la dependencia de este formato y este software: mi objetivo es usar exclusivamente OpenOffice. Cuando decido incorporar todos los documentos paralelos, como transcripciones y anexos pensando en una exportación futura a pdf (ahora también un estandar) me encuentro ante casi un imposible. Poco a poco lo arreglo, precisamente desvinculando el documento de Endnote, simplificando su estructura. Todo mejora, incluso puedo exportar desde Word a OpenDocument (hay dos programas que lo facilitan, uno libre y otro de Sun. Que conste que este añadido también habilita la importación. Un paso más para liberarme del Word de una vez.

Después de unos cuantos días de trabajo y cierta desesperación inicial, ahora sí, ya lo tengo.

¿Qué me falta ahora? Pues el software de gestión bibliográfica.

 

Esto para el Facebook

Esto para el Facebook

La vida tiene estas cosas: antes, para tener la cultura de los blogs controlada, abríamos como locos cuentas en el bloglines y empezábamos a “fichar” vía RSS todo lo que se moviera. Las listas eran impresionantes… “pues yo controlo de todo”, “¿no lo leíste? actualiza tu lista, que no te enteras” Y claro, cada uno desde la soledad del blog disparando sus post a la galaxia Internet, como diría Castells (que no digan que no leemos en esta tierra, que ahora somos trilingües chaval…). Quizás nuestro aporte no dejaba de ser una auténtica pijotez, pero siempre te quedaba la esperanza de que acabara bien indexada en los buscadores y que alguien, como quien encuentra una aguja en un pajar, diera con tu texto, se tomara la paciencia de leerlo y rompiese el hielo “sideral” de comentarte algo. Ya ven, la tiranía de Google y su sistema de posicionar las búsquedas: toda una obsesión el mundo educativo. ¡Je!… la coña que tiene vernos a todos sumisos ante este verdadero monstruo empresarial, que como he podido leer de forma muy inteligente, se comporta como un auténtico Skynet. Bueno, también valdría el WOPR. Si no los controlan, por esta cuestión generacional, tiren de Google  ¡¡horror!! Creo que Europa había una alternativa por eso de que no acabemos devorados por los yanquis ¿cómo se llamaba? Bah! Cosa de los franceses y alemanes… seguro que no importa.

 

 

Pero no, ahora todo está en el Facebook. Mucho más simple. Y sin salir de ahí, no vaya a ser que otros ganen la pasta por la publicidad incrustada.

 

En este sentido quizás tengo algunas cosillas para decir: el blog de más éxito no ha sido el personal sino este que está muy, muy abandonado, donde dábamos cuenta del avance el mundo de Squeak. Ese sí tuvo éxito, ¡qué caray! Y no las reflexiones personales. Incluso nos leía Jordi Adell… también la gente del mundo educativo más linuxera, incluso un poco del exterior con esto del OLPC y estas cosillas. El video de cuando llevamos los chavales a magisterio fue genial.

 

A todo esto: queridos amigos de Facebook, ahora que tengo mis aportes agregados al famoso muro (que se me había olvidado en el aporte anterior), no hay más narices que leerlo, siempre que os apetezca. Supongo que lo habitual son comentarios del tipo “hoy he comido sopa”, “qué ricas las patatas fritas, con huevos y chorizo de mi madre”, “quiero mucho a mi novia” o “buahhhh, mira que video del Youtube” y tal. Mi hermanito el franchute me decía que volvía a la vida. Y también lo comentaba Alfonso (y de paso un abrazo muy grande, neno).

 

Pues mira por donde, que de mi blog nada de nada, pero por el Facebook, ¡la leche! Parece que los amiguetes me leen. Bueno chicos/as, espero no ser muy pesado con mis relatos.

 

Retomando la Tesis... ¡¡¡¡horrorrrrrr!!!!

Retomando la Tesis... ¡¡¡¡horrorrrrrr!!!!

Esta semana, sí, después de un par de intentonas, me he puesto y esto es ¡¡¡¡¡La locura!!!!

No encuentro nada, no entiendo nada, no me entiendo ni a mi mismo, ni lo que he escrito, por donde dejé las cosas, lo que estaba escribiendo, las búsquedas en las bases de datos, las conclusiones de tantos artículos, las modificaciones en los textos, las carpetas y subcarpetas, las copias de seguridad...

Bueno, no desesperemos, que lo importante es empezar.

Claro que para el lector de este nuevo aporte a mi querido blog, ese que siempre estuvo ahí gracias a la empresa que lo sustenta por lo beneficios de la tan petada publicidad (creo que las inserciones en blogia en estos momentos son excesivas), hay una clara discontinuidad en mis contribuciones. Y aunque he tenido la tentación de trasladar todo, absolutamente todo al portafolio y cerrar este chiringuito pensé: "bueno, aquí también puedo escribir de otras cuestiones no necesariamente académicas". Y ahí está, el portafolio retroalimentado con este blog, donde escribo de todo, y el portafolio con aportes directos desde un ámbito más "serio".

De lo acontecido este último par de años daré cuenta. Para empezar lo importante: ahora soy padre de una niña fantástica con sus 3 meses y eso justifica todo.

La ignorancia es la felicidad

Recuperando la actividad

Recuperando la actividad

Ha pasado tiempo, sí señor, parece que el Blog a quedado a un lado durante una buena temporada. Y este "post" no es para escribir excusas: simplemente no apetecía, no quería, no me daba la gana... por eso también se lo podrá permitir en este mundo de las bitácoras ¿no?

Esta actitud, la de escribir cuando a uno le place, tiene sus riesgos: las audiencias se pueden resentir, la proyección pública de tu trabajo puede caer, las visitas pueden ir a menos,... pero son cuestiones accesorias, no me quiero sentir esclavo, de esos que escriben casi de forma compulsiva y sin más reflexión.

Hay muchas cuestiones que quisiera compartir de nuevo desde ahora. El año 2007 es para recordar, los cruces al otro lado del charco me han marcado, y aunque esto no tiene que ver con un doctorado directamente, deja huella.

¿En donde se proyectará?

Desde el otro lado...

Desde el otro lado...

... del charco, porque este post, de mi abandonado Blog, lo estoy escribiendo desde Córdoba, Argentina.

Y no se piensen que estoy aquí pasando el rato. El motivo de este viaje es un encuentro de la Red Unisic , que nos reune a 5 universidades por segunda vez, en la UNC para seguir avanzando en la investigación sobre el uso de las TIC en la docencia universitaria. Cuestiones que más adelante, a la vuelta, pienso recuperar con mayor detenimiento.

Un detalle, aquí estamos en el hemisferio sur, el tiempo al revés: aquí llueve en verano y ahora mismo aún estamos en invierno y todo está realemente seco, en puertas a la primavera, aquí están de rebajas, cuando allá empieza la temporada, aquí el agua gira al revés cuando tiras de la cadena (con perdón)... Vamos, que resulta todo un poco raro, pero al mismo tiempo sientes que no estás tan lejos de casa, que no hay tantas diferencias, porque por momentos, cuando te sientas y te relajas, te das cuenta de que los puntos en común son mucho mayores que las diferencias.

Corto aquí, hay mucho para contar, pero poco a poco iré recuperando.

¿Y mi pasado escolar?

¿Y mi pasado escolar?

Sigo con la tesis, sí, aunque no lo parezca, y la verdad es que todo esto me sigue suponiendo un profundo replanteamiento sobre mis propias experiencias biográficas, tanto familiares como escolares ¿cómo me están influyendo? ¿se pueden reconocer? ¿están ahí? Por supuesto. Ahora bien, no llega con reconocerlas (imprescindible en un proceso de cambio), también hay que aprender a relativizarlas, y eso... es complicado.

Estos días estuve reflexionando profundamente en mi pasado escolar a partir del estudio de caso de "Diana": 14 años en un centro religioso, y aún por encima, ahora trabajando en él, eso se tiene que notar y mucho.

Hace un par de años hice este vídeo, que no fue cuestión de 10 minutitos. Escarvando en los negativos antiguos del centro, recuperé aproximadamente 100 imágenes, positivadas con un escáner, que me ayudaron a entenderme mejor, porque yo estaba ahí, me guste o no. No me conformé con imprimirlos, busqué una música, un hilo argumental, e hice este vídeo. Me salió de dentro, algo de mi está ahí, porque en ningún momento recibí ayuda o asesoramiento de ningún tipo.

 

Ahora podemos hacer un estudio semiológico como el que los franceses están haciendo con la foto oficial de Sarkozy

¿qué papel juega la musica? ¿la imagen? ¿la frecuencia? ¿el encadenamiento?... ¿el final?

¿qué dice realmente este vídeo sobre uno mismo?

Se aceptan todo tipo de aportaciones.

 

Aprender haciendo.

Evidente, evidente... 



Oye, quizás al decirlo Roger Schank nos lo creeremos. ¿Qué implicaciones tiene esto?

Mmm... me gusta esa parte en la que hace una crítica masiva al software educativo actual: tomemos nota. 

Red UNISIC

Red UNISIC

Estos días estoy participando, como buenamente puedo, en el desarrollo de la primera reunión presencial de la Red UNISIC. Junto a la Universidad de Santiago participan otras 4 Universidades: U. Nacional de Córdoba, U. de Los Lagos, U. San Francisco Javier y la U. Autónoma San Mijael Saracho: pueden visitar la web de la red en http://stellae.usc.es/unisic y aquí ver el proyecto que se está iniciando.

¡¡Ufff!!: combinar esto con el trabajo se está convirtiendo en un ejercicio de malabarismos tremendo, pero vale la pena. Lo que hecho en falta: la tranquilidad de poder vivir esto de forma un poco más relajada y sosegada, disfrutando las posibilidades de enriquecimiento que ofrecen estos encuentros.

Es realmente estimulante conocer otras realidades, otras formas de entender la educación, otros contextos y necesidades.

O inicio dun novo camiño

O inicio dun novo camiño

Estes días vivín un novo acontecemento que este Blog, pola súa temática, non pode pasar por alto: a miña incorporación ao grupo de investigación Stellae e a oportunidade de participar no desenvolvemento das investigacións que ten en marcha.

A verdade é que inicio un novo camiño cheo de ilusión. O traballo de doutoramento, aínda que en pleno proceso, pide algo máis, pide a complementariedade coa acción, o intento de buscar aplicación e retroalimentación co mundo real. Penso que formar parte dun grupo de investigación pódeme ofrecer esa posibilidade, ademais dunha nova oportunidade de aprendizaxe.

Estes días, reflexionando sobre o tema, viñan ao meu pensamento os recordos das soidades do desenvolvemento do doutoramento (foron varias as anotacións de Blog nese sentido). Pero compre puntualizar: a soidade de non ter compañeiros no mesmo proceso, porque por outra banda sempre hai quen estivo ahí.

Intentarei dar conta dos acontecemos.

Mellorando o Blog con Flickr

Mellorando o Blog con Flickr

Hai tempo que teño unha conta Flickr pero con moi pouco uso. Estes días, aproveitando o descanso (¿?) das vacacións (¿?) insertei na plantilla do Blog o meu propio album.

Flickr, unha das ferramentas paradigmáticas da, seguindo termos tecnolóxicos, denominada Web 2.0 (¿quen quere quedar na 1.0 neste avance imparable?, se cadra xa estamos nos algúns insisten en continuar denominando en clave de revisións na 3.0 ou vaite ti saber e seguramente sen decatarnos).

Sen embargo, facer pública parte da miña vida e empregar esta nova ferramenta no traballo con Blogs implica facer un xuízo, unha delimitación de onde queres poñer o límite entre o público e o persoal. Amosar gratuitamente o noso interior, o que nos identifica, a nosa historia pode levarnos á perda do propio, da intimidade.

Sen querer rebasar ese límite, que teño moi claro, expoño unha parte da miña vida, a través de fotografías, entendendo que o criterio de selección todavía permite manter a salvo esa intimidade tan necesaria.

Espero que as disfrutedes.

Continuando la investigación.

Continuando la investigación.

El tiempo no perdona, las semanas y los meses pasan, y la investigación tiene que avanzar, también estos días. Las lecturas sobre identidad se acumulan, agarrar el tema es complicado.

Pero que lo sepan, la transcripción de entrevistas es matadora. Por momentos uno queda como idiotizado mirando a la pantalla, tecleando y escuchando el diálogo: adelante, rebobina, vuelve a escuchar, no entiendo, la música del bar...

 

 

 

... y llegó

... y llegó

Leo con atención el decreto recién aprobadito del Viernes 8 de diciembre por el que se establecen las enseñanzas mínimas para Ed. Primaria. Aunque la cosa da para mucho (para mucho, mucho, mucho... y en múltiples direcciones) y como este Blog se relaciona con una línea de investigación concreta y el desarrollo de un doctorado, quisiera destacar el conjunto de ocho competencias básicas a desarrollar que incluyen, por citar algunas "aprender a aprender", "autonomía e iniciativa personal" o "tratamiento de la información y competencia digital".

Espero que la lectura de estas cosas nos sirvan para recapacitar sobre el trabajo que desarrollamos en los centros y dejar de pensar que todo vale.

(por su supuesto, que todos se agarren, que la responsabilidad es compartida, y en este teatro hay muchos actores, también entre bambalinas)

Sobre enseñanza y aprendizaje

Sobre enseñanza y aprendizaje

Últimamente parece que todo empieza a tomar una velocidad... y eso que este curso pretendía mantener un poco el control de la situación. En medio el Blog, un poco abandonado. ¡¡Son tantas las cosas que surgen en la mente para comentar!!

Cuando pienso en escribir algo, pasan los días y al final, ahí se queda, sin redactar. En otras ocasiones, la excesiva preparación, reflexión y vueltas al tema lo dilata en el tiempo. Ese es el caso de un apunte tipo sabana-post que estoy preparando que... bueno, ya lo verán.

Pero hoy no me aguanto. He leído un párrafo de esos que gustan, con los que te identificas, simple y claro, en el libro de Christopher Day: Pasión por enseñar. La identidad personal y profesional del docente y sus valores. Para tomar nota:

 

"La enseñanza y el aprendizaje son interdependientes y desde este punto de vista, los docentes son, ante todo, aprendices. Plantean y resuelven problemas; son investigadores e intelectuales que se ocupan de desenmarañar el proceso de aprendizaje, tanto para sí mismos como para los jóvenes que tienen a su cargo. El aprendizaje no es consumo; es producción de conocimiento. La enseñanza no es interpretación; es liderazgo facilitador. El currículo no está dado; se construye empíricamente, basándose en las necesidaes e intereses de los aprendices. La evaluación no es juicio; documenta el progreso en el tiempo. La instrucción no es tecnocrática; es inventiva, artesanal y, por encima de todo, una importante empresa humana" (Lieberman y Miller, 1990, p. 12)

 

 

Finalizando un ciclo

Finalizando un ciclo

Un ciclo… de tres años, que finaliza con la presentación del TIT titulado “El proceso de construcción de creencias sobre las nuevas tecnologías por el profesorado no universitario. Un estudio de caso” y que se inicia con un encuentro casual hace ya tres años en un pasillo de facultad (¿te acuerdas Adriana?).

Del camino recorrido este blog ha sido un buen registro, al menos del último año y medio, no sistemático, pero escrito con franqueza cuando el protagonista sentía el impulso necesario para romper con la cómoda línea que separa a los espectadores de los protagonistas. He de reconocer que la falta de retroalimentación externa desanima y alimenta esa sensación de gritar en el vacío. Aún así aquí estamos.

Supongo que en ocasiones este blog ha cumplido con una función casi terapéutica porque ¿han probado a pegar un grito en un paraje montañoso deshabitado? Uno se queda tan, tan a gustito… Guardar los sentimientos y sensaciones que afloraban, las reflexiones que surgían no me hubiera ayudado a profundizar en ellas. Ponerme delante de un papel (o pantalla) en blanco para poder canalizar lo que me estaba ocurriendo ayudaba a tomar una mayor conciencia de todo este proceso, además de abrir la posibilidad de una participación y apertura al exterior.

Pero en ocasiones esa apertura al exterior también se hace difícil. En los últimos meses se han producido una serie de acontecimientos en mi entorno personal que han provocado silencios y cierto recogimiento, que con fuerza se imponían: las ausencias, algunas definitivas, los cambios, el imparable paso del tiempo... supongo que la balanza de la vida busca el equilibrio, pero alcanzarlo de nuevo es complicado. No ha sido el mejor momento, necesitaba un poco de calma pero había que dar un impulso final, y compaginarlo todo ha sido difícil.

Y en este punto creo justo hacer un agradecimiento público. Adriana, gracias por todo el apoyo y orientación dado en este tiempo: tu sinceridad, interés y ayuda siempre estuvieron ahí.

Tampoco puedo terminar esta anotación sin recordar a Bea, que en medio de todo este tomate se le ocurre pasar a compartir su vida con el que escribe. Tu acompañamiento respetuoso e incluso partícipe ha sido fundamental.

Y ahora… a por la tesis.