Blogia

WebLog de Fernando Fraga

Mi generación...

Cachis, tuve que ver este anuncio para darme cuenta... ¡¡¡que yo estaba ahí!!!, ¡¡¡que soy de esos!!! Leñe, como pasa el tiempo




Mira si son listos, que bien nos saben tantear.

¿Y mi pasado escolar?

¿Y mi pasado escolar?

Sigo con la tesis, sí, aunque no lo parezca, y la verdad es que todo esto me sigue suponiendo un profundo replanteamiento sobre mis propias experiencias biográficas, tanto familiares como escolares ¿cómo me están influyendo? ¿se pueden reconocer? ¿están ahí? Por supuesto. Ahora bien, no llega con reconocerlas (imprescindible en un proceso de cambio), también hay que aprender a relativizarlas, y eso... es complicado.

Estos días estuve reflexionando profundamente en mi pasado escolar a partir del estudio de caso de "Diana": 14 años en un centro religioso, y aún por encima, ahora trabajando en él, eso se tiene que notar y mucho.

Hace un par de años hice este vídeo, que no fue cuestión de 10 minutitos. Escarvando en los negativos antiguos del centro, recuperé aproximadamente 100 imágenes, positivadas con un escáner, que me ayudaron a entenderme mejor, porque yo estaba ahí, me guste o no. No me conformé con imprimirlos, busqué una música, un hilo argumental, e hice este vídeo. Me salió de dentro, algo de mi está ahí, porque en ningún momento recibí ayuda o asesoramiento de ningún tipo.

 

Ahora podemos hacer un estudio semiológico como el que los franceses están haciendo con la foto oficial de Sarkozy

¿qué papel juega la musica? ¿la imagen? ¿la frecuencia? ¿el encadenamiento?... ¿el final?

¿qué dice realmente este vídeo sobre uno mismo?

Se aceptan todo tipo de aportaciones.

 

Aprender haciendo.

Evidente, evidente... 



Oye, quizás al decirlo Roger Schank nos lo creeremos. ¿Qué implicaciones tiene esto?

Mmm... me gusta esa parte en la que hace una crítica masiva al software educativo actual: tomemos nota. 

La visión de un niño

La visión de un niño

Esto me ha tocado, y mucho: la lectura de un diario de aula, una actividad que cuesta trabajo llevar adelante porque explota con toda su potencia e intensidad en tus propias narices, pero que me ayuda a crecer. No diré más, aquí lo inserto, con sus faltas y todo, por respeto, porque es su visión y necesitamos comprenderla tal cual, porque tiene 9 años, es un niño, pero tiene mucho que decir. Espero que su crudeza a ustedes también les diga algo.

 

 

 

"El lunes me pasó que en judo me subieron de cinturón. ¿Os lo explico?, bueno, resulta que era un día en el que me levante a la misma hora que siempre, me vestí como siempre, desayune como siempre, me lavé los dientes como siempre, me prepare como siempre y fui al colegio concretamente a la fila como siempre. Tenía clase de Mates como siempre de lengua como siempre recreo como siempre y clase de Medio como siempre. Después me vino a buscar mi padre al colegio. Llegue a mi casa cansado y aburrido porque todo como siempre. Comí arroz con tomate y pollo, también gambas. Llege al colegio en el coche. Me coloqué en la fila y me apresuré porque ya se iba.

 

Al llegar al tercer piso, fui a clase y me coloqué en mi silla como de costumbre, tuve L. Gallega e Ingles. Después fui a la “biblio” con manuel. Echaron a Pedro. Al llegar a judo hice un esfuerzo porque hoy era subida de cintos entonces me vino todo a la memoria. ¡Me subieron a amarillo naranja! [...] Me fui a cenar y “pal” sobre."

 

 

 

Tomemos nota, algo no funciona.

 

El vídeo de Squeak en Ciencias de la Educación

Aquí lo tienen, para que luego digan que Squeak es imposible en la escuela...

 

Artículo en Cuadernos de Pedagogía

Artículo en Cuadernos de Pedagogía

Después de pasado un tiempo, este mes se publica en Cuadernos de Pedagogía un artículo que escribo junto a Adriana sobre una experiencia que realizamos en curso pasado con Squeak, niños de Ed. Primaria y alumnos de Ciencias de la Educación.

Pueden leer algo más sobre el tema en el Blog de Squeak que llevamos, "La enseñanza en el siglo XXI" , en los siguientes post:

- Una nueva experiencia y Squeak

- ¿Y si la tierra dejase de girar?

 

 

Aumentando o ancho de banda...

Aumentando o ancho de banda...

Ayer me llamó una atenta señorita de mi suministrador de ADSL ofreciéndome la posibilidad, por supuesto exclusiva para buenos clientes (¿?), de aumentar el ancho de banda de mi pobrecita ADSL de 1 a 6 MB.

"Por el módico precio de 5 € mensuales..." Mmmm... empiezan las dudas... ¿realmente la necesito? ¿hasta que punto es un exceso? ¿aprovecharía ese "caudal"? ¿me volveré más inteligente? ¿haré mejor mi tesis? (mejor no sigo). A mi mente venía la imagen de una película de infancia en la que un chaval inexplicablemente se conectaba a un ordenador ¡¡¡y adquiría un saber enciclopédico!! Benditas simplificaciones del aprendizaje... mmm... ¿me pasará eso ahora con mi ADSL?

El caso es que empiezo a sumar: 15 € (más o menos) de Telefónica+25 de Orange= 40 € + IVA todos los meses.

 

Bueno, por lo visto, pertenecer a la Sociedad de la Información y el Conocimiento no es precisamente gratis.

 

 

 

Red UNISIC

Red UNISIC

Estos días estoy participando, como buenamente puedo, en el desarrollo de la primera reunión presencial de la Red UNISIC. Junto a la Universidad de Santiago participan otras 4 Universidades: U. Nacional de Córdoba, U. de Los Lagos, U. San Francisco Javier y la U. Autónoma San Mijael Saracho: pueden visitar la web de la red en http://stellae.usc.es/unisic y aquí ver el proyecto que se está iniciando.

¡¡Ufff!!: combinar esto con el trabajo se está convirtiendo en un ejercicio de malabarismos tremendo, pero vale la pena. Lo que hecho en falta: la tranquilidad de poder vivir esto de forma un poco más relajada y sosegada, disfrutando las posibilidades de enriquecimiento que ofrecen estos encuentros.

Es realmente estimulante conocer otras realidades, otras formas de entender la educación, otros contextos y necesidades.

O inicio dun novo camiño

O inicio dun novo camiño

Estes días vivín un novo acontecemento que este Blog, pola súa temática, non pode pasar por alto: a miña incorporación ao grupo de investigación Stellae e a oportunidade de participar no desenvolvemento das investigacións que ten en marcha.

A verdade é que inicio un novo camiño cheo de ilusión. O traballo de doutoramento, aínda que en pleno proceso, pide algo máis, pide a complementariedade coa acción, o intento de buscar aplicación e retroalimentación co mundo real. Penso que formar parte dun grupo de investigación pódeme ofrecer esa posibilidade, ademais dunha nova oportunidade de aprendizaxe.

Estes días, reflexionando sobre o tema, viñan ao meu pensamento os recordos das soidades do desenvolvemento do doutoramento (foron varias as anotacións de Blog nese sentido). Pero compre puntualizar: a soidade de non ter compañeiros no mesmo proceso, porque por outra banda sempre hai quen estivo ahí.

Intentarei dar conta dos acontecemos.

¿Somos conscientes de ese proceso? (III)

Recientemente hablábamos de Asimo... y parece que también él ha tenido su propio proceso de aprendizaje.

¡¡Como si las cosas salieran de la nada o se adquirieran de forma casi milagrosa!!

 


¿Somos conscientes de ese proceso? (II)

Hace un tiempo me reconocía "enganchado" al Youtube... En la Web 2.0 hay algo más, pero eso es lo de menos.

Vía Dailymotion , encuentro un vídeo que me recuerda aquel del primer post "¿Somos conscientes de ese proceso?" . Ahí está, esa máquina que quiere ser persona, aprender por sí misma, descubrir, adentrarse en lo desconocido, curiosear... Curioso que para hacernos partícipes de la publicidad de un producto tan tecnológico, se evoquen procesos de aprendizaje y sentimientos propios de las personas.

Ese niño (en este caso máquina), ver como absorve, aprende, construye... ¿somos consciencientes de que ese proceso se produce delante de nuestras narices?

Una y otra vez ignoramos estas realidades en nuestro trabajo diario.



 

 

 


Mellorando o Blog con Flickr

Mellorando o Blog con Flickr

Hai tempo que teño unha conta Flickr pero con moi pouco uso. Estes días, aproveitando o descanso (¿?) das vacacións (¿?) insertei na plantilla do Blog o meu propio album.

Flickr, unha das ferramentas paradigmáticas da, seguindo termos tecnolóxicos, denominada Web 2.0 (¿quen quere quedar na 1.0 neste avance imparable?, se cadra xa estamos nos algúns insisten en continuar denominando en clave de revisións na 3.0 ou vaite ti saber e seguramente sen decatarnos).

Sen embargo, facer pública parte da miña vida e empregar esta nova ferramenta no traballo con Blogs implica facer un xuízo, unha delimitación de onde queres poñer o límite entre o público e o persoal. Amosar gratuitamente o noso interior, o que nos identifica, a nosa historia pode levarnos á perda do propio, da intimidade.

Sen querer rebasar ese límite, que teño moi claro, expoño unha parte da miña vida, a través de fotografías, entendendo que o criterio de selección todavía permite manter a salvo esa intimidade tan necesaria.

Espero que as disfrutedes.

Críticas ao OLPC 2b1

Críticas ao OLPC 2b1

A cousa ponse interesante co OLPC. Empézanse a producir sentimentos encontrados e a polémica acompaña ao proxecto de maneira permanente. Sen dúbida, dende aquí, resulta difícil entender o que acontece nos paises implicados, así, de primeira man.

Se queren ter unha reflexión crítica dende o mundo real, visiten o Blog de Daniel I. Krichman e o seu último post . Demoledor.

Despois da lectura, e poñendo os pés na terra, a un quédaselle unha cara de parvo...

 

Continuando la investigación.

Continuando la investigación.

El tiempo no perdona, las semanas y los meses pasan, y la investigación tiene que avanzar, también estos días. Las lecturas sobre identidad se acumulan, agarrar el tema es complicado.

Pero que lo sepan, la transcripción de entrevistas es matadora. Por momentos uno queda como idiotizado mirando a la pantalla, tecleando y escuchando el diálogo: adelante, rebobina, vuelve a escuchar, no entiendo, la música del bar...

 

 

 

... y llegó

... y llegó

Leo con atención el decreto recién aprobadito del Viernes 8 de diciembre por el que se establecen las enseñanzas mínimas para Ed. Primaria. Aunque la cosa da para mucho (para mucho, mucho, mucho... y en múltiples direcciones) y como este Blog se relaciona con una línea de investigación concreta y el desarrollo de un doctorado, quisiera destacar el conjunto de ocho competencias básicas a desarrollar que incluyen, por citar algunas "aprender a aprender", "autonomía e iniciativa personal" o "tratamiento de la información y competencia digital".

Espero que la lectura de estas cosas nos sirvan para recapacitar sobre el trabajo que desarrollamos en los centros y dejar de pensar que todo vale.

(por su supuesto, que todos se agarren, que la responsabilidad es compartida, y en este teatro hay muchos actores, también entre bambalinas)

Como la pólvora...

Como la pólvora...

Así de rápido se expande la fiebre "interactiva" en forma de nuevos soportes para viejas prácticas. La pizarra digital, ese invento que sin más pudiera parecer otro artilugio de moda, se está convirtiendo en el gran debate sobre el uso de la Tecnología Educativa en la escuela.

En ocasiones es bueno fomentar la polémica, creo que puede ser sana, sobre todo cuando no se leen o se oyen voces discordantes con la introducción masiva, claramente patrocinada, de un nuevo dispositivo que desde mi humilde opinión poco puede aportar en el debate actual del uso de las TIC en la escuela.

No, no, que no me digan tonterías: la motivación no es suficiente. Los niños y niñas NO SON TONTOS, a todo se acostumbran, y a ese nuevo aparatito también. Cuando eso ocurra ¿nos sacaremos de la chistera otro artilugio?

Este debate sobre la motivación y los medios ya tiene unos cuantos años, pero en ocasiones preferimos olvidar, y no aprendemos. Clark, en 1983 soltó una de esas perlas como que, tras profundas revisiones de múltiples investigaciones, "los medios no influyen en el aprendizaje bajo ninguna condición" (1983:445). Sin embargo, en las justificaciones de estos aparatitos, podemos leer que con su uso, parafraseando lo que uno encuentra, los profesores consiguen mejores aprendizajes y una reducción del fracaso. Pero también la motivación: en múltiples estudios se evidenció que ese factor motivador era inicial y que con el tiempo se volvía a la situación previa incorporación del nuevo medio. Cualquiera en la escuela ve esta realidad todos los días, pero no la trasladamos a la tecnología...¿será que somos nosotros los que necesitamos motivación para seguir en el tajo?

Ayer mismo me informaba mi conexión francesa ;) de que en las noticias de France 2 se hacían eco del tremendo avance didáctico que suponía su incorporación.

Pueden ver aquí el vídeo de la noticia. Lo que más me gusta es la cara que al principio pone ese niño al que no han "seleccionado" para interactuar con el cacharrito. Lo dice todo. Gran revolución pedagógica. También me gusta ver al profesor haciendo fotos (los niños simplemente pasean) y como las pone el afortunado seleccionado sobre el mapita. Para finalmente volver a escribir en la pizarra tradicional.

Como si de una campaña orquestada se tratase, vemos que en ese mismo canal hay mucha más información sobre el tema, también con otro vídeo al final de la noticia. La tecnología al rescate de la escuela. Mira que bien.

Pues por 4000 euros... yo compraría el OLPC, ordenadores de bajo coste o simplemente de "reciclaje" (que también está muy de moda). Uno por niño/a, que seguro que es mucho más interesante. 4000/100= 40 portátiles de bajo costo. Quizás así podamos participar en la construcción de esta nueva sociedad. No hombre, no, en que estaré yo pensando, si es que ese aparatito es para los países pobres o en vías de desarrollo. Nosotros ya estamos en el primer mundo.

Supongo que esta gran noticia, en el fondo, reponde a un concepto compartido sobre lo que nuestra sociedad entiende sobre Innovación Educativa.

 

 

 

 

 

La visión de un niño (II)

La visión de un niño (II)

No dejo de sorprenderme por lo que me queda por aprender. Los niños guardan un mundo interior del que no somos conscientes.

Profundizando en su visión sobre lo que les rodea y escuchándoles, algo a lo que no estamos muy acostumbrados, se descubre todo un mundo. Hoy "tocaba" sobre los alimentos y se me ocurre preguntar sobre sus creencias. Tomen nota, quizás sus alumnos tengan concepciones parecidas.

- "de que la leche venía del agua" (hasta los 6 años)

- "de que la leche se sacaba moliendo azúcar y harina" (hasta los 5 años)

- "que las verduras caían de los árboles" (hasta los 4 años)

- "que los yogures salían de las vacas" (hasta los 5 años)

- "que los gatos daban leche, porque les gusta y toman mucha" (hasta los 4 años)

- "que las zanahorias venían de los árboles" (hasta los 4 años)

- "que las salchichas tenían piel, porque mi madre se la quitaba, como si fueran seres vivos" (hasta los 5 años)

- "que el yogur salía del cerdo, nadie me lo explicaba y pensaba que era así".

- "que la carne en lugar de venir de los animales venía de las fábricas"

- "que la comida de "McD" en lugar de venir de los animales se hacía allí"

- "que el escarabajo de la patata era el que hacía las patatas"

 

Uno de ellos comentó con sorpresa que siempre pensó que las pizzas de "Casa Tarr..." las hacía la abuela de la tele con esos ingredientes ricos de verdad. Pobrecita la abuelita, cuanto trabajo.

 

Esto me recuerda esos estudios de hace ya unos años en los que se descubre la concepción de los niños en Estados Unidos sobre la procedencia de la carne enlatada y esas cosas.

La visión de un niño

La visión de un niño

Acabamos de pasar la temporada de recogida de la uva, la vendimia, y aún son muchos los que de alguna u otra forma vivimos esos momentos en los que nos convertimos en protagonistas y participamos en la elaboración de un producto tan presente en nuestras vidas como es el vino.

Para un adulto, algo sin importancia, pero todo un acontecimiento para un niño. Acostumbrados a comprar directamente en tiendas, muchas veces no somos conscientes de lo que se esconde detrás. Aún recuerdo la cara que se le quedó a un grupo de chavales cuando preguntaban de donde venían los filetes y tener que explicar que para eso teníamos que matar a un cerdo (por ejemplo) . Tuve que parar porque por momentos pensaba que estaban viviendo un auténtico trauma. A mi mente vinieron esos estudios clásicos en los que se investigaba los conceptos y creencias de los niños pequeños sobre el origen de la comida, simplemente impresionante.

Pero todavía algunos lo pueden contar en primera persona. Esta semana un niño me trajo un papelito donde, desde su punto de vista, describía el proceso de elaboración de la caña. Me pareció fascinante: la descripción del proceso era muy rigurosa para su edad e incluso recordaba a las infografías que solemos ver en los periódicos. Sin duda una buena oportunidad para investigar los cambios de estado.

 


 

Sobre enseñanza y aprendizaje

Sobre enseñanza y aprendizaje

Últimamente parece que todo empieza a tomar una velocidad... y eso que este curso pretendía mantener un poco el control de la situación. En medio el Blog, un poco abandonado. ¡¡Son tantas las cosas que surgen en la mente para comentar!!

Cuando pienso en escribir algo, pasan los días y al final, ahí se queda, sin redactar. En otras ocasiones, la excesiva preparación, reflexión y vueltas al tema lo dilata en el tiempo. Ese es el caso de un apunte tipo sabana-post que estoy preparando que... bueno, ya lo verán.

Pero hoy no me aguanto. He leído un párrafo de esos que gustan, con los que te identificas, simple y claro, en el libro de Christopher Day: Pasión por enseñar. La identidad personal y profesional del docente y sus valores. Para tomar nota:

 

"La enseñanza y el aprendizaje son interdependientes y desde este punto de vista, los docentes son, ante todo, aprendices. Plantean y resuelven problemas; son investigadores e intelectuales que se ocupan de desenmarañar el proceso de aprendizaje, tanto para sí mismos como para los jóvenes que tienen a su cargo. El aprendizaje no es consumo; es producción de conocimiento. La enseñanza no es interpretación; es liderazgo facilitador. El currículo no está dado; se construye empíricamente, basándose en las necesidaes e intereses de los aprendices. La evaluación no es juicio; documenta el progreso en el tiempo. La instrucción no es tecnocrática; es inventiva, artesanal y, por encima de todo, una importante empresa humana" (Lieberman y Miller, 1990, p. 12)

 

 

Web 2.0

 

Pois nunca me deron duros a peseta.